Godine 1611., njemački astronom Kepler uzeo je dva komada lentikularnog sočiva kao objektiv i okular, čime je uvećanje očigledno poboljšano, a kasnije su ljudi ovaj optički sistem nazivali Keplerovim teleskopom.

Godine 1757., Du Grand je proučavajući refrakciju i disperziju stakla i vode, postavio teorijsku osnovu ahromatskog sočiva i koristio krunasto i kremensko staklo za proizvodnju ahromatskih sočiva. Od tada je ahromatski refraktorski teleskop u potpunosti zamijenio tijelo teleskopa s dugim ogledalom.

Krajem devetnaestog stoljeća, uz poboljšanje tehnologije proizvodnje, postala je moguća izrada refraktorskih teleskopa većeg kalibra, te je tada došlo do vrhunca proizvodnje refraktorskih teleskopa velikog promjera. Jedan od najreprezentativnijih bio je Ekesov teleskop promjera 102 cm 1897. godine i Rickov teleskop promjera 91 cm 1886. godine.

Refraktorski teleskop ima prednosti žarišne daljine, velike skale ploče i neosjetljivosti na savijanje cijevi, što ga čini najpogodnijim za astronomska mjerenja. Međutim, uvijek ima zaostalu boju, a istovremeno je vrlo snažna apsorpcija ultraljubičastog i infracrvenog zračenja. Iako je sistem izlijevanja optičkog stakla ogroman, razvoj refraktorskog teleskopa Yerkes, izgrađenog 1897. godine, dostigao je vrhunac, a od tada se nije pojavio veći refraktorski teleskop.