Το 1611, ο Γερμανός αστρονόμος Kepler πήρε δύο κομμάτια φακοειδούς φακού ως αντικειμενικό φακό και προσοφθάλμιο, η μεγέθυνση είναι προφανώς βελτιωμένη, αργότερα οι άνθρωποι θεώρησαν αυτό το οπτικό σύστημα ως το τηλεσκόπιο Kepler.

Το 1757, ο Du Grand, μελετώντας τη διάθλαση και τη διασπορά του γυαλιού και του νερού, καθιέρωσε τη θεωρητική βάση του αχρωματικού φακού και χρησιμοποίησε τα γυαλιά κορώνας και πυρόλιθου για την κατασκευή αχρωματικών φακών.Έκτοτε, το αχρωματικό διαθλαστικό τηλεσκόπιο αντικατέστησε πλήρως το μακρύ σώμα του τηλεσκοπίου καθρέφτη.

Στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, μαζί με τη βελτιωμένη τεχνολογία κατασκευής, είναι δυνατή η δημιουργία ενός μεγαλύτερου διαμετρήματος του διαθλαστικού τηλεσκοπίου, τότε υπάρχει μια κατασκευή κορύφωσης διαθλαστικού τηλεσκοπίου μεγάλης διαμέτρου.Ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά ήταν το τηλεσκόπιο Ekes διαμέτρου 102 cm το 1897 και το τηλεσκόπιο Rick διαμέτρου 91 cm το 1886.

Το διαθλαστικό τηλεσκόπιο έχει τα πλεονεκτήματα της εστιακής απόστασης, η κλίμακα της πλάκας είναι μεγάλη, η κάμψη του σωλήνα είναι μη ευαίσθητη, πιο κατάλληλη για αστρονομικές εργασίες μέτρησης.Αλλά έχει πάντα ένα υπολειμματικό χρώμα, την ίδια στιγμή με την υπεριώδη, η απορρόφηση της υπέρυθρης ακτινοβολίας είναι πολύ ισχυρή.Ενώ το τεράστιο οπτικό σύστημα έκχυσης γυαλιού είναι δύσκολο, για το διαθλαστικό τηλεσκόπιο Yerkes που κατασκευάστηκε το 1897, η ανάπτυξη έφτασε στο αποκορύφωμά του, αφού αυτά τα εκατό χρόνια δεν εμφανίστηκε κανένα μεγαλύτερο διαθλαστικό τηλεσκόπιο.