In 1611 nam de Duitse astronoom Kepler twee stukken lenticulaire lens als objectief en het oculair, de vergroting is duidelijk verbeterd, later beschouwde men dit optische systeem als de Kepler-telescoop.

In 1757 legde Du Grand door het bestuderen van de breking en dispersie van glas en water de theoretische basis van de achromatische lens vast en gebruikte hij de kroon en de vuursteenbril om achromatische lenzen te vervaardigen.Sindsdien heeft de achromatische refractortelescoop het lichaam van de lange spiegeltelescoop volledig vervangen.

Aan het eind van de negentiende eeuw, samen met de verbeterde fabricagetechnologie, waardoor een groter kaliber van de brekende telescoop mogelijk werd, kwam er een fabricage van de grote diameter refractortelescoop climax.Een van de meest representatieve was de Ekes-telescoop met een diameter van 102 cm in 1897 en de Rick-telescoop met een diameter van 91 cm in 1886.

Brekende telescoop heeft de voordelen van de brandpuntsafstand, de plaatschaal is groot, de buisbuiging is ongevoelig, het meest geschikt voor astronomisch meetwerk.Maar het heeft altijd een restkleur, tegelijkertijd is de absorptie van ultraviolette, infraroodstraling zeer krachtig.Hoewel het enorme optische glasgietsysteem moeilijk is, heeft de ontwikkeling van de Yerkes-telescoop, gebouwd in 1897, een hoogtepunt bereikt, sinds deze honderd jaar is er geen grotere refractietelescoop verschenen.