در سال ۱۶۱۱، کپلر، ستاره‌شناس آلمانی، دو قطعه عدسی عدسی را به عنوان عدسی شیئی و چشمی در نظر گرفت. بزرگنمایی به وضوح بهبود یافته بود. بعدها مردم این سیستم نوری را تلسکوپ کپلر نامیدند.

در سال ۱۷۵۷، دو گراند با مطالعه‌ی شکست و پاشندگی شیشه و آب، پایه‌های نظری عدسی آکروماتیک را بنا نهاد و با استفاده از تاج و شیشه‌های چخماق، عدسی آکروماتیک را ساخت. از آن زمان، تلسکوپ شکستی آکروماتیک به طور کامل جایگزین بدنه تلسکوپ آینه بلند شد.

در پایان قرن نوزدهم، همراه با پیشرفت فناوری ساخت، ساخت تلسکوپ‌های شکستی با کالیبر بزرگتر امکان‌پذیر شد، سپس تلسکوپ‌های شکستی با قطر بزرگ ساخته شدند. یکی از نمونه‌های بارز آنها تلسکوپ Ekes با قطر ۱۰۲ سانتی‌متر در سال ۱۸۹۷ و تلسکوپ Rick با قطر ۹۱ سانتی‌متر در سال ۱۸۸۶ بود.

تلسکوپ انکسار مزایای طول کانونی را دارد ، مقیاس صفحه بزرگ است ، خم شدن لوله غیر حساس است ، مناسب ترین برای کار اندازه گیری نجومی است. اما همیشه یک رنگ باقیمانده دارد ، در عین حال به ماوراء بنفش ، جذب تابش مادون قرمز بسیار قدرتمند است. در حالی که سیستم ریختن شیشه نوری عظیم دشوار است ، برای تلسکوپ تلسکوپ Yerkes که در سال 1897 ساخته شده است ، توسعه به اوج رسیده است ، زیرا این صد سال هیچ تلسکوپ انکسار بیشتر ظاهر نشده است.