Во 1611 година, германскиот астроном Кеплер зел два дела од леќеста леќа како објектив и окуларот, зголемувањето е очигледно подобрено, а подоцна луѓето го сметале овој оптички систем за Кеплеровиот телескоп.

Во 1757 година, Ди Гранд, преку проучување на прекршувањето и дисперзијата на стаклото и водата, ја поставил теоретската основа на ахроматската леќа и ги користел крунските и кремените стакла за производство на ахроматска леќа. Оттогаш, ахроматскиот рефракторен телескоп целосно го заменил телото на долгото огледало на телескопот.

На крајот на деветнаесеттиот век, заедно со подобрувањето на технологијата на производство, можно е да се направи поголем калибар на рефракторниот телескоп, а потоа се случува производство на рефракторен телескоп со голем дијаметар. Еден од најрепрезентативните бил телескопот Екес со дијаметар од 102 см во 1897 година и телескопот Рик со дијаметар од 91 см во 1886 година.

Рефракциониот телескоп има предности како што се фокусната должина, големата скала на плочата, нечувствителната свиткување на цевката, најпогодни за астрономски мерења. Но, секогаш има преостаната боја, во исто време на ултравиолетовото зрачење, апсорпцијата на инфрацрвеното зрачење е многу моќна. Иако огромниот систем за истурање на оптичко стакло е тежок, развојот на рефракциониот телескоп Јеркес, изграден во 1897 година, достигна кулминација, од пред сто години не се појавил поголем рефракционен телескоп.